Dit geloven jullie nooit !!!

In alle vroegte vervolgde ik mijn pad op zoek naar nieuw avontuur. Met dreigende wolken boven me, zei iets me dat dit geen gewone dag zou worden. Nee er voelde meer dreiging dan alleen een zware onweersbui. Bergen doorkruisd, kou getrotseerd, vreemde volken leren kennen, gefeest met landheren, dus ook hier zou ik niet voor uit de weg gaan. Vol moed, maar met een onbehaaglijk gevoel zette ik mijn reis voort. Voor ik het wist verschenen ze. Stuk voor stuk en steeds sneller doemden ze op vanuit de horizon. Dit keer stond ik er alleen voor, zonder mijn trouwe knecht waar ik altijd op kan bouwen en al voor menig heet vuur heb gestaan. Nee deze keer zou Sancho Pancha niet aan mijn zijde strijden. Reuzen, grote witte reuzen, die met hun slaande armen op me af kwamen. Met mijn gedegen kennis van velerlei vechtkunst zou ik er natuurlijk met gemak een tiental kunnen verslaan, maar een snelle rekensom leerde me dat dat niet voldoende zou zijn. Bovendat was mijn stalen ros "Merida" nog gehavend aan de achterkant van een vorig avontuur. Nee, dit vroeg om een briljante oplossing... iets wat je mij wel kan toevertrouwen. Afijn ik zette de tandwielen van mijn meesterlijk brein in een hogere versnelling en opeens wist ik het. Net op tijd want ze kwamen nu echt op me afgestormd. Een flashback bracht me terug naar Cadiz, waar ik verrast werd door de klanken van "The Fonz" die meezong met de geluiden van de IPOD. Nou weten jullie dat ik niet graag overdrijf, maar het was werkelijk engelengezang. Zo zou ik het ook aanpakken. Ik spoorde Merida aan en zong uit volle borst "In my defence, what is there to say". Het deed ze verstommen en hoewel ik dichterbij gekomen nog enig woord met ze probeerde te wisselen, bleef het doodstil. Verrast door mijn eigen kunnen ging ik voort naar Cuenca, waar mijn hulp hard nodig is. Het schijnt dat de huizen in het ravijn dreigen te verdwijnen.

18 t/m 22 November La ruta de Don Quichote